Once upon a time an winged elephant
Came down to earth from the sky.
Some thought he was a holy prophet,
Some other thought he was just a spy.
In the jungle there was a group of elephants for hay
They were roaming around the fields of paddy.
The winged one joined them and asked for a play
But to accept him, the leader elephant was not ready.
"Hey, you cannot be a part of us, since you are a winged one"
They rejected him. He became isolated and lonely.
He was desolated and sad. Then he saw flying a wild swan.
He asked for company, but swan said "I'm sorry, but, I'm a bird only".
Now he was very sad. Because whatever happened, it was very bad.
Then he went out of the jungle and met an ant.
The ant was very tiny but it was shiny. That's why he noticed that.
They became friends, good wishes were there abundant.
The ant was so small, he could only see the elephant's trunk.
Looking it as a serpent, the ant said to him
You should join the snakes. You do not belong to us either, to be frank.
Goodbye then, the elephant's face lit with a beam.
In the kingdom of snakes, the king snake came forward, and said,
"What's funny! You do not belong to us at all.
You look like a upside down bowl as just like a tortoise laid.
Be off now you stupid upside down bowl!"
Now where to go other than the tortoise, the elephant thought!
He went to see the tortoise, but the tortoise said the same.
"You do not belong to us, to be a part of us, you'll be only a fraud",
Again the Winged Elephant became lonely, without knowing whom to blame.
The Winged Elephant decided, I should fly away from here
Since this land is not mine
He started flying, without knowing, to somewhere,
Searching a place where he would be fine.
A wildfire occurred very soon in the forest.
Causing trouble to all.
Elephant, ant, tortoise, snake and the rest
What a misfortune, a Distressing scrawl.
All were in despair, suddenly an ant said, "we need a winged one
Who can help us showing a new way of living".
Let me tell you, as you can guess, all of them remembered just only one
But there was no way left, as earlier, all of them were rejecting.
On the other hand, while flying on the sky
The winged elephant saw a smoke in the wood.
He realized this was the moment that is why
I were born. Why didn't I do things what I could.
The winged elephant started flapping his wings.
The flapping wings caused a turmoil of winds.
That turmoil of winds caused the fire stop
And resettles not only the woods but also the resident's minds.
Flapping the wings for so long, the winged elephant was tired.
He fell down on the ground full of fire.
He, then, were burnt totally, and on the spot he was expired.
Anyway now the wood is revived, it is again full of life.
Today all are happy
All are on their own ways again once.
No one remembers really
The Elephant, the Winged One.
পাখি লগা হাতী
সমুদ্র কাজল শইকীয়া
এসময়ত এটা পাখি লগা হাতী
নামি আহিল ধৰালৈ আকাশেদি উৰি।
খেনোৱে ক’লে কোনো অৱতাৰ সেয়া
খেনোৱে সোধে সেয়া কাৰ চোৰাংচোৱা।
এখন আছিল হাবি। হাবিখনত হাতী এজাক।
ক’ত পায় খোৱা বস্তু তাকে কৰে চলাথ।
পাখি লগা হাতীয়ে সোধে খেলিবানে এপাক?
জাঙুৰ খালে দলপতি যি নিজকে ভাবে চালাক।
“তুমি আমাৰ দলৰ নোহোৱা, তোমাৰ আছে পাখি”।
দলপতিয়ে খেদাই দিয়াত অকলশৰীয়া হ’ল হাতী।
অনাই বনাই ফুৰিলে হাতী ক’লৈ যাওঁ কি কৰোঁ কৰি
উৰণীয়া হাঁহ দেখি হাতীয়ে ভাবে যাওঁ নেকি উৰি!
হাঁহে ক’লে হাঁহি হাঁহি কি যে কথা কোৱা,
আমাৰ স’তে উৰিবলৈ তুমি চৰাই তো নোহোৱা।
হাতীৰ মনত দুখ। দুখত ফাটে বুক।
হাবি এৰি বুলিলে বাট। পৰুৱা এটা আছিলে তাত।
পৰুৱাই সুধিলে কিহৰ ইমান দুখ?
পাই দুখত এষাৰি মাত, হাতীয়ে বঢ়ালে বন্ধুত্বৰ হাত।
পৰুৱাটো ইমানেই সৰু, সি হাতীৰ শুৰডালহে দেখে
দেখি হাতীটোকে লেতুসেতু কিবা বস্তু এটা বুলি ভাবে।
ভাবি হাতীক সাপবোৰৰ ওচৰলৈ যাবলৈ ক’লে।
ক’লত হাতী উধাতু খাই সাপবোৰৰ ওচৰ গৈ পালে।
সাপৰ ৰজাই আগবাঢ়ি ক’লে “হে’ৰা উঠালা হাঁহি,
তুমিতো নোহোৱা আমাৰ মাজৰ এজন। কেনেকৈ খেলিবা আহি?”
তোমাক দেখোন ওলোটাই থোৱা বাতি এটাৰ দৰেহে দেখি।
কাছৰ ওচৰলৈ নোযোৱা কিয়, তোমাৰ দেখোন কাছটোৰ দৰে পিঠি।
যাওঁ নেযাওঁ কৰি পাখিলগা হাতী আগবাঢ়িল কাছবোৰৰ ফালে।
কাছৰ কাষলৈ গ’ল হয়, কাছবোৰেও কিন্তু একেটা কথাকেই ক’লে,
“তুমি আমাৰ মাজৰ এজন নোহোৱা। আমাৰ মাজত তোমাৰ স্থান নাই”।
কাকেনো দুষিবা? হাতীটো অকলশৰীয়া হৈয়ে ৰ’ল- তেনেকৈয়ে দুনাই।
পাখিলগা হাতীটোৱে ভাবিলে, এইবেলি উৰি গুছি যোৱাটোৱেই ভাল।
এইডোখৰ ঠাই মোৰ ঠাই নহয়। ইয়াত মোৰ এধানি স্থানৰ আকাল।
হাতীটো উৰিবলৈ ধৰিলে। নজনাকৈয়ে গন্তব্য স্থানেইবা ক’ত।
বিচাৰি এটুকুৰা নিজা ঠাই, বিচাৰি নিলগাই নপঠোৱা কিছু লগ।
অচিৰেই সেইখন হাবি আগুৰিলে বনজুয়ে।
হাতী, পৰুৱা, কাছ, সাপ - সকলোবোৰে
ত্রাহি মধুসূদন বুলি পাৰিলে আটাহ।
জুয়ে পুৰি কৰিলে সর্বত্র ত্রাস।
হতাশা আৰু দুর্যোগৰ কালত পৰুৱাটোৱে ক’লে,
“আমাক পাখি থকা কোনোবা এজন লাগে
যিয়ে আমাক জিয়াই থকাৰ পথ দেখুৱাব পাৰে”।
এৰা, সকলোৱে এজনৰ কথাই মনত পেলালে।
অন্যহাতে আকাশেদি উৰি গৈ থাকোতে সেই
পাখিলগা হাতীটোৱে দেখে বনত লাগিছে জুই।
“এয়াই সময় যাৰ বাবে জন্ম মোৰ। এতিয়া সময় হ’ল”।
হাতীটোৱে বুজিলে “মোৰ কি কৰা উচিত এইবাৰ বুজি উঠিবৰ হ’ল”।
পাখিলগা হাতীয়ে জোৰেৰে কোবাবলৈ ল’লে ডেউকা মেলি,
বতাহ কঁপাই। তুমুল ধূলি আৰু বতাহৰ ধুমুহা তুলি।
তুমুল বতাহত জুই নুমাল। হাবিৰ জুই নুমাই শান্ত হ’ল।
ৰক্ষা পৰিল জীৱ জড় সকলো। দুর্যোগৰ অন্ত হ’ল।
প্রচণ্ড জোৰে ডেউকা কোবাই কোবাই ভাগৰি পৰিল পাখিলগা হাতী।
সি বাগৰি পৰিল। পাখিলগা হাতীয়ে সাবটি ল’লে মাটি।
তাৰ নিজৰ গাতে লাগিল শেষ কুৰা জুই। সি তেনেকৈয়ে মৰিল।
হাবিবাসী সকল কোনোমতে বাচিল। হাবিখন দুনাই সজীৱ হৈ উঠিল।
আজি সকলো সুখী। সকলো আছে হাঁহি মাতি।
আগৰ দৰেই চলি আছে অৰণ্যৰ দিন অৰণ্যৰ ৰাতি।
কোনেও আৰু আজি মনলৈ নানে সেই কথাটি
কেনেকৈ আমাৰ বাবেই জাহ গ’ল পাখিলগা হাতী।।
No comments:
Post a Comment